การปลูกฝังความคิดของเด็กสมัยนี้จะแตกต่างกับเด็กสมัยก่อนในรุ่นๆผมไม่ได้เลย สมัยนี้เป็นสมัยของเทคโนโลยี ทุกอย่างล้วนจะเป็นคอมพิวเตอร์ซะเป็นส่วนใหญ่ สำหรับการปลุกฝังเรื่องช่วยกันปกป้องธรรมชาติหรือต้นไม้ในสมัยก่อนนั้น ค่อยข้างจะมีสอนให้รักธรรมชาติมากกว่านี้ เพราะเด็กๆสมัยนั้นต่างก็โตขึ้นมาจากธรรมชาติ ย้อนกลับไปเมื่อ 30 ปีก่อน ผมยังเป็นเด็ก โตขึ้นมาพร้อมกับธรรมชาติรอบข้างเลย มีต้นไม้ใบหญ้าที่เขียว งดงาม ไม่มีแม้แต่มดพิษจากควันของท่อไอเสียวรถ อากาศที่หายใจเข้านั้นล้วนเป็นอากาศที่สดชื่นมาก มันเย็นเข้าไปถึงปอดด้านในเลย มองดูรอบๆเจอต้นไม้ที่ให้ร่มเงาแก่บ้านตัวเอง มีสัตว์ป่า เช่นกระรอก
ป่า แย้ หรือกิ้งก่า และสัตว์ตัวเล็กๆอีกมากมายที่คอยหากินกับต้นไม้ที่มีความอุดมสมบูรณ์กว่าตอนนี้มาก ทุกวันนี้จะมองหาต้นไม่ในแต่ละต้นนั้นยากกว่าการหาปลาในน้ำซะอีก เต็มไปด้วยตึกลาบ้านช่อง ที่คอยสร้างขึ้นใหม่ในแต่ละวัน รถยนต์ที่วิ่งกันเหมือนขบวนรถไฟ คนที่คอยแย่งกันกินในตอนช้าเหมือนไก่ที่แย่งอาหารกัน การแข่งขันการทำงานเหมือน ได้ดูมวยไทยที่ต่างคนต่างไม่ยอม เด็กๆสมัยนี้โตมาด้วยภาพของตึก ซึ่งแตกต่างกับเด็กบ้านนอกมาก เพราะพวกเขาอาจจะไม่เข้าใจว่าต้นไม้นั้นมีประโยชน์อย่างไร แล้วจะปลูกไว้เพื่ออะไร นั่นคือความคิดที่ยังปลูกฝังให้เด็กๆสมัย นี้ไม่ได้ ป่าไม้ที่พวกเราไม่เคยเห็นความสำคัญนั้นกำลังจะมาทวงคืนเรา และจะเข้ามาโดยที่เราไม่รู้ตัวหรือทราบมาก่อนว่าธรรมชาติกำลังจะฆ่าชีวิตของคนกรุงทั้งหมด เพราะเราเอาธรรมชาติมาทำสิ่งปลูกสร้างและไม่ยอมสร้างธรรมชาติให้กลับคืนมา การปลูกป่าไม่ได้อยากกว่าการสร้างตึกเลย แต่ทำไมคนเราหันไปสร้างตึกมากกว่าต้นไม้
